---

Omschrijving

Wendy werkt nu ongeveer 5 jaar bij ‘de Heerlijkheid’. Geen onbekende plek voor haar; als klein meisje kwam ze al geregeld op deze plek, toen er nog een boerderijwinkel zat. Kinderen kregen van de winkeleigenaar altijd een appel als ze voor de boodschappen kwamen. Wendy niet, Wendy kreeg een banaan, want appels… die lustte ze niet.

De boerderijwinkel is er nog steeds en is onderdeel van deze prachtige groene locatie met onder andere ook een boomgaard en dieren.

Wie is Wendy?
Wendy: Ik ben enthousiast en blij. Ook ben ik behulpzaam voor andere mensen, samenwerken vind ik leuk, maar ik kan ook heel goed alleen werken. Ik ben een harde werker en ik probeer ook altijd mijn ‘riedelklusjes’ af te krijgen. Ik zit niet graag stil en ben graag bezig. Maar alles wel geordend hoor. Alles één voor één.
Mijn hond Bora gaat altijd met mij mee naar de zorgboerderij. Bora heeft er voor gezorgd dat ik zelfstandiger ben en is mijn allergrootste vriendin.

Waarom ben je op de zorgboerderij?
Wendy: Vooral voor de structuur en die vind ik hier. Ik ben hier op dinsdag, donderdag en vrijdagochtend, maar ik zou hier nog wel vaker willen zijn. Maar, niet op maandag want dan werk ik als vrijwilliger op de kinderboerderij en dat vind ik ook heel leuk.
Op de zorgboerderij voel ik me thuis en kan ik mezelf zijn. Ik vind hier rust.

Voel je je nuttig op de zorgboerderij?
Wendy: Ja. Ik werk hier en als ik een dag niet ben geweest dan is het wel wat rommeliger en moet ik harder werker om mijn klusjes af te krijgen.

Hoe vind je dat als je een dag niet kan komen?
Wendy: Dat vind ik heel erg, ik voel me dan heel alleen en ben van slag. Ik mis dan de structuur en de zorgboerderij. Ik zou het liefst iedere dag hier zijn en ik wil niet meer weg van deze zorgboerderij. Met Ester, de zorgboerin en de andere deelnemers heb ik goed contact, met de één natuurlijk wel beter als met een ander.

Wat vind je het leukste om te doen?
Wendy: Eigenlijk vind ik alles leuk om te doen; de dieren verzorgen, appeltaart bakken, schoonmaken…

Hoe ziet een dag er voor jou uit?
Wendy: Ik kom om 9 uur en dan gaan we eerst met z’n allen wat drinken en daarna gaan we naar buiten en verschoon ik de paarden. Daarna hebben we weer pauze met elkaar en daarna doe ik de verblijven van de schapen, de varkens én de duiven. Om 12 uur eten we dan met z’n allen. Iedereen heeft een vaste plek. Na het middageten werk ik binnen en ga ik bijvoorbeeld een appeltaart maken met ons geheime ingrediënt, ik maak het brood klein voor de dieren of ik ga schoonmaken. Eigenlijk doe ik wat voorbij komt en wat gedaan moet worden. Om half 4 drinken we dan nog koffie en dan ga ik om kwart voor 4 naar huis.

Denk je dat de zorgboerderij voor mensen een goede plek is en waarom?
Wendy: Ja, want het is een gezonde omgeving en je werkt met elkaar. Voor je sociale contact is dat goed, je werkt met dieren en in de natuur. Ook is het heel goed voor de structuur. En Ester is een schat. Maar het moet natuurlijk niet te druk worden op de zorgboerderij, want dan komen er teveel prikkels.

 

Zou de zorgboerderij nog meer kunnen doen zodat jij of meer mensen nog beter geholpen kunnen worden?
Wendy: Oeh, dat is een momentopname, ik denk dat alles nu héél goed is.

Hoe merk je in jou dagelijks leven dat de zorgboerderij voor jou werkt?
Wendy: Ik vind het niet leuk dat ik autisme heb en ik zou dat zó graag niet hebben, want dan zou ik dingen kunnen die ik nu niet kan. Maar als ik geen autisme zou hebben, dan zou ik ook niet op de zorgboerderij kunnen zijn…

Dat Wendy enthousiast kan vertellen blijkt tijdens het interview. Ze wil het over van alles hebben en we verliezen de tijd uit het oog. De middagpauze komt precies op tijd; al dat praten maakt hongerig en het concentreren wordt wat lastiger. Tijdens de lunch doe ik een verwoede poging het geheime ingrediënt van de appelaart te ontfutselen. Helaas, ik moet het doen met een flinke glimlach. Na de lunch ronden we het interview af en dan moet er weer worden gewerkt; over de prachtige blouse gaat een trui en terwijl Wendy met een collega druk in de weer is het met klein maken van brood voor de dieren, is er nog net even tijd voor een vrolijke foto.

 

Door Reina Beukenholdt